Czy dawanie kieszonkowego się opłaca?

Mogłoby się wydawać, że dzieci i pieniądze to dwa odległe światy. Jeśli łączymy je w jakikolwiek sposób, to najczęściej wtedy, kiedy uświadamiamy sobie, ile nas kosztuje utrzymanie dziecka, lub kiedy komentujemy zgłaszane przez dziecko potrzeby finansowe.

Większość dyskusji na temat kieszonkowego ogranicza się do jego wysokości i tego, na co naszym zdaniem należy je przeznaczyć. Choć oczekujemy od naszych dzieci odpowiedzialnego stosunku do pieniędzy, marzymy o tym, żeby były zaradne i samodzielne – mamy trudność w przekazaniu im wiedzy, która jest niezbędna do tego, żeby takie umiejętności nabyć. A przecież nie od dzisiaj wiadomo, że najlepszym sposobem przyswajania wiedzy jest doświadczenie.

Jestem zdania, że warto traktować KIESZONKOWE jako cenne narzędzie do trenowania niezwykle przydatnych życiowo kompetencji. Nie tylko tych ściśle związanych z finansami, ale też z komunikacją, odpowiedzialnością, podejmowaniem ryzyka, ponoszeniem konsekwencji, a nawet empatią (poprzez uwrażliwienie na sytuację innych, dzielenie się).

Zachowanie dobrych proporcji pomiędzy przyzwoleniem na samodzielność decyzji dziecka a kontrolą z naszej strony może być praktyczną lekcją poruszania się w ramach określonych zasad. W dorosłym życiu świadomość pewnych granic i znajomość reguł są jednym z kluczowych warunków dobrego funkcjonowania.

KIESZONKOWE stwarza także doskonałe możliwości do uczenia zależności pomiędzy trudem włożonym w daną czynność a efektem (gratyfikacją). Jestem zdania, że warto traktować wynagradzanie dziecka za wykonanie dodatkowego zadania jako trening umiejętności, a nie pracę. Myślenie o tym w takich kategoriach przełamuje negatywne stereotypy na ten temat.

Najważniejszym argumentem przemawiającym za włączeniem KIESZONKOWEGO w proces wychowawczy dziecka jest to, że zwiększamy jego szansę na dobrej jakości, samodzielne życie.